Αμαν πχια

Περί της ελαττωματικής θεώρησης της σχέσης 
αιτίας-αποτελέσματος 

Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσεις να μιλήσεις μια ξένη γλώσσα αν δεν την ξέρεις.. 

                     Μωρέ τι μας λες, σιγά την εξυπνάδα. Κάτι μας είπες τώρα..

   Και όμως...Αυτή η αυτονόητη διατύπωση έχει πολύ βάθος. Δεν θα μπορέσεις όση καλή πρόθεση, όση καλή διάθεση και να έχεις -ή ενδεχομένως όσες γνώσεις και να έχεις-, να καταφέρεις να συζητήσεις για ένα θέμα με κάποιον που μιλάει άλλη γλώσσα. Όσο “μεράκι” και να έχεις, όσο ταλέντο και αν πιστεύεις ότι διαθέτεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να παίξεις σε μια μπάντα και να “επικοινωνήσεις” μουσικά με άλλους οργανοπαίχτες αν δεν ξέρεις να παίζεις μουσική. Αν δεν έχεις δηλαδή ρεαλιστικά και πρακτικά δουλέψει πάνω σε ότι όργανο έχεις επιλέξει. 

   Αυτές τις βασικές “αρχές λειτουργίας” τις έχουμε αποδεχθεί σαν αυτονόητες σε όλες τις δεξιότητες και δραστηριότητες. 

 Αφορμή για αυτές τις -κατά απόλυτη συμφωνία- σαχλές διατυπώσεις, είναι η διαπίστωση μου ότι οι καβαλιέροι στο tango, συνεχίζουν να έχουν αυταπάτες δεξιότητας. Και δεν εννοώ την δεξιότητα τους να χορέψουν ή να δημιουργήσουν σωστές κινησιολογικές αλληλουχίες ή να καθοδηγήσουν σωστά. Αυτό δεν το εξετάζω καν. 

Σχετικά με αυτό, είμαστε ΠΟΛΥ μακριά από το να κρίνουμε αν η τεχνική ή η μουσικότητα είναι σωστές. Για την ακρίβεια είμαστε τόσο μακριά από την τεχνική που ούτε την βλέπουμε ακόμα από εδώ.

 Έχουμε σοβαρότερο πρόβλημα στο πιάτο μας. Η βασική αυταπάτη που έχει η πλειοψηφία των καβαλιέρων είναι η ελαττωματική θεώρηση της σχέσης αιτίας-αποτελέσματος στην χορευτική τους συνύπαρξη με την παρτενέρ. Θεωρούν αυτονόητο πως εφόσον εκείνοι κάνουν το Α, οι κοπέλες απέναντι θα πρέπει να κάνουν το Β. 

Κύριοι,...(ξεκινάω με καλόπιασμα) 

 Αξιότιμοι καβαλιέροι.. Έχετε ήδη μπει σε μια τόσο δύσκολη, δημιουργική, μουσική κινησιολογική περιπέτεια. Σε μια ειδική μορφή τέχνης. Δεν είναι απλά ένας χορός. Κάνετε ήδη τόσο δύσκολα πράγματα...Προβλέπετε την πίστα. Τις αλλαγές της ροής. Παρακολουθείτε την μουσική. Την μουσική που παίζει αυτή την στιγμή, αλλά και το γενικότερο κάδρο του dj. Ποιο κομμάτι είναι τώρα, πότε κλείνει η τάντα κτλ. Σε όλα αυτά προστίθενται και άλλα.. Όπως πχ να αποφεύγετε τα γκαρσόνια στην πίστα. Ενα βασικό κομμάτι των δεξιοτήτων σας είναι να καταφέρνετε να είστε πάντα ευγενικοί και να βγάζετε τον εαυτό σας αλλά και την ντάμα σας από την δύσκολη θέση σε διάφορες συμπεριφοριακές καταστάσεις. 

  Πριν καν αναφερθώ σε κινήσεις και σε φιγούρες, το πιάτο σας είναι ήδη γεμάτο. Αυτός δεν είναι ένας βαρετός χορός, ούτε κάτι που το “ξεπετάς” σε λίγους μήνες. Μην ασχολείστε λοιπόν με το τι κάνει η ντάμα. Εκείνη έχει τα δικά της ζόρια. Τις δικές της εσωτερικές διεργασίες που εδώ δεν είναι η στιγμή να τις συγκρίνουμε με τις δικές σας.. 

  Με λίγα λόγια....Μην ασχολείστε με το τι κάνει, πως το κάνει. Κάνει ΟΤΙ καλύτερο μπορεί. Και αυτό αν θέλετε είναι και κατά την ταπεινή μου άποψη η πιο υπέροχη εικόνα που με συγκινεί ακόμα μετά από τόσα χρόνια. 

 Παρακαλώ ακολουθήστε τον συλλογισμό μου: 

Όταν κοιτάω την πίστα στην milonga, είναι ένας τέλειος τόπος. Δεν έχει σημασία αν είναι σε καμιά μυθική μητρόπολη του tango, ή κάποια παρακμιακή μηνιαία μιλονγκα της επαρχίας. Δεν έχει σημασία το επίπεδο και οι φιγούρες όσων χορεύουν. Ούτε καν το τι παίζει ο dj εκείνη την στιγμή. Αυτό που μου φέρνει βραχνάδα στο λαιμό, είναι η διαπίστωση ότι εκείνη την στιγμή, όλοι μπροστά μου κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. 

 Ίσως να μην είναι αρκετό. Μπορεί να μην μου αρέσει. Άλλη κουβέντα αυτή.

 Όμως κανείς από όσους έχει σηκωθεί και χορεύει, δεν προσπαθεί να κάνει κάτι λιγότερο από το καλύτερο. Όλοι προσπαθούν και πιστεύουν, πως αυτό που κάνουν εκείνη την στιγμή είναι το καλύτερο. Το καλύτερό τους. Και είναι ίσως η μοναδική στιγμή στον κόσμο μας, που μπορείς να δεις τόσους πολλούς, ταυτόχρονα, για 10 λεπτά, στα ίδια λίγα τετραγωνικά, να πασχίζουν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν. 

 Αφεθείτε στην ιερότητα αυτής της φευγαλέας στιγμής και απολαύστε την. 

 Μην σας απασχολεί τι θα κάνει και πως θα το κάνει η κοπέλα απέναντι σας.

 Και τώρα που σας γλυκόπιασα........ 

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο, με ποια εκπαιδευτική μαεστρία, με ποιες λέξεις, με ποια ένεση τέλος πάντων, θα καταφέρω επιτέλους να πείσω μερικούς, πως : 

Δεν υπάρχει απολύτως καμιά περίπτωση να καταφέρετε να οδηγήσετε ποτέ μια ντάμα σε κάτι αν δεν το ξέρει ήδη. Οπότε χαλαρώστε.  Όσο καλά και αν ξέρετε εσείς να κάνετε το Α και το Β, όσο χρήμα-κόπο-χρόνο και αν έχετε διαθέσει για να το μάθετε,  ΔΕΝ θα βγει αν δεν το ξέρει και εκείνη. Πάρτε το απόφαση. 

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος που να υποχρεώνει την ντάμα να αντιδράσει με τον Β τρόπο όταν εσείς κάνετε το Α "μαρκάρισμα". Αν δεν γνωρίζει πως να ανταποκριθεί στην πρόταση των 100 γραμμαρίων, δεν θα κάνει την κίνηση με το σπρώξιμο των 30 κιλών. Όσο δυνατά και να φωνάζεις σε έναν που δεν ξέρει την γλώσσα, δεν θα σε καταλάβει. -Άσε που δεν τα λές και σωστά..

Αλλά είπαμε..δεν μιλάμε για τεχνική εδώ..Η τεχνική είναι ..μακριά ακόμα για να την προσεγγίσουμε κριτικά-

Σταματήστε λοιπόν να ζουλάτε, τραβάτε, πιέζετε, σέρνετε την παρτενέρ λες και είναι το χορευτικό σας αξεσουάρ. Αντίθετα,... είναι ο λόγος που χορεύετε. Σταματήστε να βάζετε δύναμη 30 κιλών όταν δεν καταλαβαίνει την αρχική σας προτροπή των 100 γραμμαρίων. 

 Γίνετε πιο απαλοί. 50 γραμμάρια. 

 Γίνετε ποιο αδιόρατοι. 10..

 Και πιο απαλοί ακόμα. 5 γραμμάρια. 

 Βρείτε το όριο. 

Δείτε πόσο ευαίσθητες στις μικρές αλλαγές βάρους μπορούν να γίνουν. 

Βοηθήστε τις να γίνουν πιο ενεργητικές. 

Βοηθήστε τις να μάθουν να δουλεύουν. 

Να εστιάζουν. 

Να είναι ενεργές. 

Να γίνουν αυτόνομες. 

Να μην νοιώθουν καροτσάκια. . 

Δεν πειράζει αν δεν την κάνει την κίνηση..αφήστε το να περάσει. 

 Προσαρμοστείτε. 

Κάντε το πιο εύκολο. Βρείτε τις κινήσεις που μπορεί να κάνει η ντάμα ..

>>Ορίστε..αυτή είναι η μέγιστη δεξιότητα ενός καβαλιέρου. Αυτό είναι το μυστικό που θα σας κάνει καλούς..καλύτερους..Να εντοπίσετε και να χορέψετε με όσα έχει η ντάμα στο δικό της σύστημα και όχι εσείς στο δικό σας. 

 Μην τους μιλάτε εκτός και αν πρόκειται να τους πείτε “δεν πειράζει” ή έναν καλό λόγο. Μην τις κάνετε να νοιώθουν δυσάρεστα. Μην τους κάνετε μάθημα. Αν δεν έχετε κάτι καλό να πείτε , σχολιάστε το φόρεμα ή τα παπούτσια. 

Πείτε ένα αστείο.

 Παραμείνετε ιπποτικοί , χαμογελαστοί και ευγενείς ακόμα και όταν εκείνες από αμηχανία ή άγχος δεν είναι.

 Αφεθείτε στην ιερότητα της φευγαλέας στιγμής της milonga.....και μη γίνεστε

ΓΡΑΦΙΚΟΙ ΚΑΡΙΑΤΖΟΥΛΕΣ. 

 Αμάν πχια

Ευγενικός τίτλος: Γιατι οι χορευτες της πίστας δεν παρακολουθούν μαθήματα?

 

Τίτλος που πραγματικά ήθελα να βάλω: 

ΞΕΡΑΔΙΑ ΞΕΡΕΤΕ

Γιατί οι χορευτές της πίστας δεν παρακολουθούν μαθήματα?

Είναι μια γενίκευση αυτή, και σίγουρα πολλοί συνεχίζουν να παρακολουθούν. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία κρατάει μια μάλλον αποστασιοποιημένη , ανενεργή απόσταση από την διαδικασία της μάθησης. Στην καλύτερη περίπτωση παρακολουθεί ένα σεμινάριο ή ένα μάθημα σε ένα φεστιβάλ και αυτό ήταν. Έχεις αρκετό καύσιμο για να παινευτείς ότι έκανες μάθημα με τον τάδε όλο το υπόλοιπο έτος. Εδώ να ξεκαθαρίσουμε πως η ερώτηση /τίτλος “γιατί δεν παρακολουθούν μαθήματα” θα μπορούσε να περιφραστεί και ως :

“γιατί σταμάτησαν να μαθαίνουν?”.

Το να βάλεις τον εαυτό σου στην διαδικασία ενός μαθήματος, προϋποθέτει ότι έχεις αναγνωρίσει ο ίδιος την αξία της τέχνης σου.

Σημαίνει ότι έχεις μια οπτική του εαυτού σου σαν κάτι ατελές. Σαν κάτι διαμορφώσιμο. Έχεις επίγνωση των ελλείψεων σου. Έχεις και την στοιχειώδη  ταπεινότητα ώστε να αποδεχτείς τις ελλείψεις αυτές παρουσία άλλου/άλλων.

Σημαίνει ότι δεν διστάζεις να τσαλακωθείς προσπαθώντας να “βγάλεις” μια ύλη ξανά και ξανά μέχρι να τα καταφέρεις. Η συμμετοχή σε ένα μάθημα συνεπάγεται ότι ζητάς συμβουλές ανάπτυξης από κάπου αλλού.

Ήδη όλα αυτά είναι δύσκολα από μόνα τους.

Οι χορευτές της πίστας σήμερα πάσχουν από μια σύγχυση. Συγχέουν το όμορφο παρουσιαστικό, την περήφανη στάση και τα αποφασιστικά βήματα με την πραγματικότητα. Με τον ίδιο τρόπο που και ένας πρωτάρης, νεοεισερχόμενος συγχέει την κοντινή αγκαλιά με τον ερωτισμό, έτσι και αρκετοί “προχωρημένοι” σκέφτονται με αυτόν τον αρχάριο τρόπο και δεν αντιλαμβάνονται ότι η εικόνα στο tango είναι ρόλος.

Η γυναίκα με τις αισθησιακές κινήσεις είναι ρόλος.

Τα τσαλιμάκια και οι τσαχπινιές είναι ρόλος.

Οι 'μάτσο” κινήσεις στις μπαρίδας και αραστράδας (barida & arastre ) είναι ρόλος.

Όλο αυτό είναι ένα διασκεδαστικό, υπέροχο RPG (RolePlayingGame).

Δεν είναι απαραίτητο να είστε τσαχπίνηδες στην κανονική σας ζωή. Ούτε σίγουρα “μάτσο”, ούτε καν αισθησιακοί. Μπορείτε να είστε όλα αυτά ή και τίποτα.

Η μάθηση δεν ακυρώνει το πρεστίζ σας. Δεν τσαλακώνει το κύρος σας.

Διαλέξτε μάθημα και δάσκαλο. Κάντε εξάσκηση μόνοι σας. Κάντε οτιδήποτε θα σας πάει ένα βήμα πιο πέρα.

Όλοι οι χορευτές που θαυμάζετε, όλοι οι διάσημοι δάσκαλοι που παρακολουθείτε, ακονίζουν καθημερινά τις δεξιότητες τους. Μόνο οι αρχάριοι μιας τέχνης τολμάνε να πουν “ξέρω”.

ΞΕΡΑΔΙΑ ΞΕΡΕΤΕ!!

Όχι άλλο ένα αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Tango

 Επειδή σήμερα/αύριο θα ακούσετε πολλά. ¨Όπως και κάθε χρόνο.

Είναι επετειακό βλέπετε το ζήτημα. Κανονικά θα έπρεπε να χαιρόμαστε που όλος ο κόσμος βάζει tango, όμως όπως συμβαίνει με όλες τις παγκόσμιες ημέρες, ακούγονται και μερικά πολύ άκυρα πράγματα, που έχουν μπει στην σφαίρα του συλλογικού παρανοϊκού.

Οπότε ας ρίξουμε λίγο φως

Ουδέποτε είχαν σχέση οι πόρνες με το tango. 

Το ξέρω ότι αυτό είναι πλήγμα. Το καταλαβαίνω. 

Όλοι όσοι γράφουν αυτήν την ημέρα για την τρυφερή (!) σχέση του νταβατζή και της πόρνης ή της πόρνης και του πελάτη, όλοι όσοι λένε ότι το tango το χόρευαν στους οίκους ανοχής το 1880 ..ένα είναι σίγουρο.

Δεν έχουν πάει ποτέ σε οίκο ανοχής.

Και επίσης δεν έχουν και φαντασία. Ένας οίκος ανοχής το λιγότερο που θα ήθελε να έχει σε εκείνη την άθλια παραγκούπολη των Καλών Αέρηδων του 1880 ,ήταν σάλα χορού. Και να ήθελε δεν θα μπορούσε. .Δεν θα χώραγε. Τα λιγοστά τετραγωνικά ήταν πολύτιμα για τα κορίτσια και τα κρεβάτια.

Το ότι γεννήθηκε αυτός ο χορός σε παρακμιακές συνθήκες και σε “παράνομα” στέκια είναι σωστό.

Κάπως όπως το δικό μας ρεμπέτικο, ή το blues στο Μισισίπι ή τα σημερινά gangsta hiphop/rap.

Το ότι οι γυναίκες της μιας βραδιάς συνήθιζαν να ψαρεύουν πελάτες μετά που το tango είχε ήδη γίνει αποδεκτό σαν κοινωνικός χορός, και αυτό είναι σωστό.

Το να γίνονται όμως άλματα χρονικά και να λέμε ότι διαμέσου των οίκων ανοχής, και με φόντο την πορνεία δημιουργήθηκε το tango , είναι αστήριχτο ιστορικά και επέζησε μόνο επειδή “τουριστικά” πουλάει και επειδή το είπε και ο Μπόρχες. Ο Μπόρχες όμως δεν χόρευε tango..Πάμε παρακάτω.

Οι αιώνιες εικόνες των μεταναστών που κάθονται σε μια βαλίτσα και χαζεύουν τα κορίτσια που περνάνε , αρπάζουν μια και κάνουν μαζί της φιγούρες  εκεί στην αποβάθρα στο λιμάνι, είναι τόσο λάθος που αξίζει να σε πιάνει νευρικό γέλιο από την επιμονή των χορογράφων να λένε ξανά και ξανά την ίδια ιστορία.

Οι ανισορροπίες των πληθυσμών και οι αναλογίες αντρών γυναικών , σίγουρα δεν άφηναν καμιά κοπέλα να γυρίζει μόνη στο λιμάνι. Οι κοπέλες για την ακρίβεια δεν πήγαιναν ούτε καν στις μιλονγκας μόνες τους, ακόμα και μετά από 50 χρόνια από τις υποτιθέμενες σκηνές του λιμανιού. Καθολικοί βλέπεις!

Ακόμα και όταν αυτός ο χορός έγινε κοινωνικά αποδεκτός, πήγαιναν πάντα συνοδεία αδερφού/θείου/ξαδέρφου.

Γυρνάμε πάλι στο λιμάνι. Χιλιοπαιγμένη εικονα. 1880 και χορεύουν πιατζολα. Εδώ το άλμα είναι 100ετες. Όχι αγαπητοί φίλες και φίλοι. Ο θείος Αστορ δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα tangoπροσωπικοτητας και το libertango είναι ένα τραγούδι που μιλάει για πολιτικούς αγνοούμενους. 

Ο Piazzola ήταν το μαύρο πρόβατο των Αργεντινων (του tango). Ήταν κάτι σαν προδότης για αυτούς. Μόνο μετά την επιτυχία του στας Ευρωπας, (το 1960) έγινε αποδεκτή η ευφυέστατη αποστασία του από τους ορθόδοξους δρόμους του tango.

Μένουμε στο λιμάνι του 1880. Φούστα με κρόσσια είναι αυτή? Σκίσιμο μέχρι τον αφαλό?

Τακούνια?

Ναι...δεν θέλω να σας το χαλάσω. Αλλά θα σας το χαλάσω. Η εμφάνιση των δεσποινίδων τότε.. στην πρωτο-τανγκο εποχή δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα λέγαμε σήμερα εντυπωσιακή..Φουστάνια μακριά μέχρι τον αστράγαλο.. ριχτά με διπλές και τρίδιπλες φόδρες που δεν διέγραφαν τίποτα.

Σαν συνέπεια, οι όποιες χορευτικές φιγούρες δεν είχαν καμιά κίνηση του ποδιού που ξεπερνάει τα 5 εκ από το έδαφος (για τις κυρίες) αφήνοντας τις πιο εκκεντρικές κινησιολογίες για τους παντελονατους άντρες.

Θα αργήσει πολύ να έρθει το σκίσιμο στη φούστα, στο φόρεμα, οι προκλητικές γραμμές, και τα τακούνια. Ναι φυσικά η έννοια του τακουνιού υπήρχε, κάτι κόθορνοι ,σαν τάκοι για λεωφορείο. Γενικά αυτό που βλέπουμε σήμερα εμφανισιακά, που φλερτάρει τόσο υπέροχα με το κιτς και το λαμέ, είναι μετά το 1950.

Η κινησιολογία του tango και όλες αυτές οι υπέροχες φιγούρες είναι συνδυασμός παπουτσιών και πατωμάτων για χορό. Το υβρίδιο του tango γεννήθηκε σε χώμα πατημένο ή σε κλεμμένους μουσαμάδες τρένων . Όχι οτσος, όχι πιβοτ, όχι γλιστρήματα.

Όλος αυτός ο πόνος, και ο καημός, που πότισαν αυτό το παράδοξο υβρίδιο χορού εκεί στις αρχές του 1900 ,είναι αποτέλεσμα περιστάσεων πολύ βαθύτερων από τον αγοραίο πόθο και τον χαβαλέ περιθωριακών.

Δείτε το λίγο έτσι: Ένας νέος άντρας, που παρασύρθηκε από τα ψέματα δυο χωρών και τα συμφέροντα των μεγαλοτσιφλικάδων βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια ξένη γη, σε μια ξένη πόλη.

Χωρίς λεφτά χωρίς δουλειά. Χωρίς δικούς του ανθρώπους.

Χωρίς τρόπο να βγάλει το εισιτήριο επιστροφής.

Με έναν τεράστιο ανταγωνισμό για μεροκάματο.

Με φτώχεια παντού μπροστά του δίπλα του πίσω του.

Ήρθε για κάτι καλύτερο, και πλέον όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Δεν μπορεί να γυρίσει πίσω

Δεν θα πάει μπροστά.

Με την ανατροπή των δημογραφικών , και την αναλογία αντρών γυναικών στο 11 /1 , όταν κάθεται και βλέπει μια μαμά να σέρνει ένα καροτσάκι μωρού, ξέρει πως ότι και αν γίνει, όσο τυχερός και αν σταθεί και βγάλει την εβδομάδα,

....ένα σπιτικό, μια γυναίκα, μια κόρη, δεν θα μπορέσει να τα έχει ποτέ.

Αυτό το μαύρο και βαρύ ποτέ...διαποτίζει κάθε τι που κάνει.

Οι επιχειρηματίες της εποχής , φέρνουν γυναίκες από όλον τον κόσμο. Τότε όπως και τώρα.

Δεν είναι αυτό που λείπει όμως από τον φίλο μας.

Δεν του λείπει η συνεύρεση. Όταν πληρώνει την έχει. Του λείπει η παρουσία μιας γυναίκας δίπλα του. Απέναντι του. Στην αγκαλιά του.

Αυτή την ανεκπλήρωτη ανάγκη, που κανένα χρηματικό ποσό δεν θα μπορέσει ποτέ να του την εξασφαλίσει, αυτήν την χαμένη τρυφερότητα, έρχεται να ενσαρκώσει το tango. Να παρηγορήσει. Να μετουσιώσει. Αρχικά με την μουσική, έπειτα με τα βήματα και στο τέλος με τους στίχους.

Οι ίδιες απολήξεις, σαν ένας παγκόσμιος ιστός συναισθηματικών νευρώνων, είναι αυτό που ενώνει ακόμα και σήμερα όλους εμάς.

Οπότε την επόμενη φορά που θα δείτε ένα εύπεπτο αφιέρωμα στην παγκόσμια ημέρα του tango, με πόζες, με πάθος και με βρακιά στραφταλιστά, θυμηθείτε τι πραγματικά σημαίνει να κάθεσαι μόνος πάνω στην μοναδική σου βαλίτσα και να κοιτάς το πλοίο σου που φεύγει.

Happy TangoDay

Καλοί από τύχη.

Καλοί από τύχη(ή μήπως όχι?)

Η επιλογή δασκάλου χορού είναι κατά μεγάλη περίπτωση ένα τυχαίο γεγονός. Μια μικρή ομάδα ατόμων, με ισχυρή διαίσθηση και αντίληψη, ίσως αποτελούν την εξαίρεση σε αυτό. Μπορούν άμεσα να αντιληφθούν τις ποιότητες τόσο σε επίπεδο συμπεριφοριακό, όσο και σε κατάρτιση.

Στην συντριπτική του πλειοψηφία όμως ο κόσμος ξεκινάει μαθήματα χορού εξετάζοντας το πόσο κοντά στο σπίτι του βρίσκεται η σχολή, και πόσο κοστίζει, ή απλά επειδή έτσι έτυχε. Βόλευαν οι ώρες, ή η παρέα.
Μια πάγια- προϊστορική σχεδόν- τάση του ανθρώπου, είναι να επιθυμεί κοινωνικούς δεσμούς. Είναι γενετικά τυπωμένη μέσα μας αυτή η ανάγκη .Έτσι οι δεσμοί που αντανακλαστικά αναπτύσσονται από την πρώτη κιόλας στιγμή με την έννοια της ομάδας-σχολής-τμήματος-τάξης-συμμαθητών,είναι τόσο ισχυροί, που πολλές φορές οι πρώτες επιλογές γίνονται και οι μόνες.
Κοιτάζοντας πίσω, στο πως ξεκινήσαμε ,μπορούμε ξεκάθαρα να το αντιληφθούμε αυτό, άσχετα αν ήμαστε ικανοποιημένοι ή όχι απο την εξέλιξή μας.
Από αυτήν την έννοια, και κοιτάζοντας μελλοντικά ,αν θα γίνετε καλοί ή μέτριοι στο tango είναι καθαρά θέμα τύχης.

Οι προχωρημένες προχωράνε προς τα πίσω./The advanced ones move backwards.

Οι προχωρημένες προχωράνε προς τα πίσω.

Αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα αλήθεια σε όλες τις τέχνες ίσως.

Η εξέλιξη είναι συνώνυμο της εμβάθυνσης και όχι της συσσώρευσης.

Όμως σε μια τελική ανάλυση, πόσο εξαρτιέται από τους άλλους και πόσο από εσάς η προσωπική σας εξέλιξη και αξιολόγηση?

Τι προσδοκίες έχετε?

Είσαστε θύμα του tango-life style και νομίζετε ότι η καλή ντάμα έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές εξωτερικών χαρακτηριστικών?

Συγκρίνετε τον εαυτό σας με άλλες?

Αναρωτιέστε ποιός ο λόγος να ανεβαίνετε επίπεδο εφόσον “δεν υπάρχουν” καβαλιέροι που να τηρούν τις προυποθέσεις και τα υψηλά στάνταρ σας?

Νομίζετε ότι επειδή είστε προχωρημένες οι γνώσεις σας έχουν παγιωθεί?

Ότι εφόσον καλύψατε μια χιλιομετρική απόσταση από φιγούρες και βήματα,πέρασαν στο σύστημα σας οριστικά?

Κάθε μέρα ξεκινάει από την αρχή και το σώμα ανταποκρίνεται διαφορετικά.

Μία σειρά “βαρετών”επαναλήψεων το βοηθάνε για να βρίσκεται στο ίδιο σημείο και ίσως να πηγαίνει λίγο μπροστά. Κάποιες φορές όμως - και δεν είναι λίγες αυτές - πάει πίσω. Είναι κουρασμένο,συμπεριφέρεται σαν να έχει ξεχάσει,είναι βαρύ,πονάει .Οι καθημερινές ασκήσεις δεν βοηθάνε αποκλειστικά το σώμα αλλά επιπλέον διατηρούν το μυαλό και την σκέψη σε εγρήγορση. Όταν χορεύουμε είναι σημαντικό να παρατηρούμε το σώμα μας. Να το κινούμε εμείς,να θέλουμε να χορέψουμε,να μην περιμένουμε να “νιώσουμε” την καθοδήγηση.

Μην εγκλωβίζεστε πίσω από το “προχωρημένο” ταμπελάκι σας. Κάντε την χάρη στο εαυτό σας να μαθαίνει κάθε μέρα κάτι καινούργιο,να κάνει λάθη στα ίδια και στα ίδια, να ανταποκρίνεται διαφορετικά,να “ξεχνάει”.

The advanced ones move backwards.

This is an interesting truth perhaps in all arts.

Evolution is synonymous with deepening, not with accumulation of “material” and subjects.

But in the end of the day, how much does your personal development and evaluation depend on others and how much on you?

What are your expectations?

Are you a victim of the tango-lifestyle and do you think that a good follower has specific set of specifications or external characteristics?

Do you compare yourself to others?

Are you wondering why you should progress and level up if there are not good enough male dancers who meet your requirements and high standards?

Do you think that because you are advanced your knowledge has been consolidated?

Do you believe that because you covered a kilometer distance of figures and steps, they have cement into your system permanently?

Every day starts from the beginning and the body responds differently.

A series of "boring" repetitions help it to be in the same place and maybe go a little further. But sometimes - and there are quite a few - it goes back. It is tired, and behaves as if it has forgotten, it is heavy, it hurts. The daily exercises do not only help the body but also keep the mind and thinking awake. When we dance it is important to observe our body. Let us move it, let us want to dance, let us not wait to "feel" the guidance.

Our own perception of level is a trap by itself. Do not get trapped behind your "advanced" label. Do yourself a favor and learn something new every day.

Allow yourself to make mistakes on the same things, or to respond differently, or even to "forget".

Παρατήρηση και Ανακάλυψη.

  Ένας παλιός μου δάσκαλος πριν πολλά χρόνια, συνήθιζε να μου λέει πόσο πολύ του άρεσε να κάθεται και να παρακολουθεί τους ανθρώπους όταν περπατάνε στον δρόμο. Πόσο πολύ απολάμβανε να βλέπει την ροή της κίνησης τους και να καταγράφει τις ιδιαίτερες εκφράσεις που κουβάλαγε ο καθένας. 

   Πράγματι παρατηρώντας το περπάτημα της καθημερινότητας μας ,μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε την αρμονία του φυσικού-σωστού βαδίσματος.
Δεν έχει σημασία ο σωματότυπος ή η ηλικία, παρά μόνο εάν μιλάμε για ανθρώπους με σοβαρά κινησιακά ορθοσωματικά προβλήματα.
  

  Τι είναι όμως αυτό που μας εμποδίζει να παρατηρήσουμε τους άλλους και τον εαυτό μας?
Γιατί είναι πιο εύκολο να αντιγράφουμε απαρχαιωμένες θεωρίες και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια ξαναειπωμένα λάθη?

  Προφανώς το σώμα μας γνωρίζει πολύ καλά τι να κάνει για να προάγει την αρμονία και την φυσικότητα στην καθημερινή λειτουργία του.

Έχει φτιαχτεί για να περπατάει χιλιόμετρα χωρίς να επιβαρύνεται. Όλες τις φορές που το έχουμε καταπονήσει μπορούμε να βρούμε τους λόγους και τις αιτίες, όπως :
καταπόνηση-κραδασμοί από αθλητική δραστηριότητα, απότομο σήκωμα βάρους, καθιστική εργασία, παραπανίσιο σωματικό βάρος, στενά παπούτσια, κ.α.
  Η στάση του σώματος καθώς περπατάμε οφείλει να είναι απολύτως φυσική, βελτιώνοντας την κυκλοφορία και την αναπνοή. Αποφεύγουμε να ευθυγραμμίζουμε τις φυσικές καμπύλες της σπονδυλικής μας στήλης γιατί έτσι δημιουργούμε τρομερές εντάσεις στους μύς και τις αρθρώσεις μας.    Όταν κορδωνόμαστε με την πλάτη ίσια,το στήθος έξω,τους ώμους πίσω και το πιγούνι ψηλά, εκτός της πίεσης και της παραμόρφωσης που δέχεται η πλάτη μας, καταπονούμε και τον αυχένα μας.
  Η σωστή στάση του σώματος έχει να κάνει με άνεση. Όταν αναπνέουμε σωστά κατά συνέπεια ήρεμα, επιμηκύνεται η πλάτη μας και μετακινείται η κοιλιά. Μέσω της εναρμονισμένης και συντονισμένης αναπνοής, ο θώρακας-ώμοι και χέρια,- «κουρδίζουν» την κίνηση μας στο περπάτημα προκαλώντας τις ήρεμες προβολές των ποδιών,μέχρι την τελική-μαλακή μεταφορά του βάρους του σώματος μας.
  Δεν χρειάζεται να καταναλώνουμε αμάσητες τις διδαχές οποιουδήποτε “ειδικού”, εάν το σώμα μας έχει τις διαφωνίες του. 

Θα σταθώ σε εμάς τους δασκάλους tango με όλες τις κλεμμένες –σχεδόν καταστροφικές-ατάκες από άλλους χορούς ή αθλητικές δραστηριότητες όπως: 

"Μέσα η κοιλιά, πίσω η πλάτη, ψηλά το κεφάλι, μπροστά στα μετατάρσια, λυγισμένα ή τεντωμένα πόδια, σύρσιμο ποδιών!" 

Στην παραπάνω σύγχυση ας προσθέσουμε και ένα καθρέφτη απέναντι από τους μαθητές, όπως συνηθίζεται σε πολλές σχολές χορού.
  Στο tango είναι απαραίτητο να έχουμε κατανόηση του τρόπου περπατήματος μας, της αναπνοής μας, της στάσης μας , του συντονισμού των κινήσεων μας,σε απόλυτη συνάρτηση με τον άλλον.
  Δεν είναι μηχανικές κινήσεις που αντιγράφουμε από εξωτερικά χαρακτηριστικά αλλά κάτι που συμβαίνει από “ μέσα προς τα έξω”. Oι δάσκαλοι οφείλουν να είναι ειλικρινείς και κατανοητοί πάνω σε αυτό.

 Όταν το σώμα μας πονάει δεν είναι κάτι που "πρέπει" να συμβαίνει. Ας μην αναπαράγουμε κινησιολογικά λάθος πληροφορίες. Όλα αυτά αφορούν όσους ενδιαφέρονται να αντιμετωπίσουν το φυσικό περπάτημα σαν ένα εργαλείο που θα πάει το tango τους πιο βαθιά, και θα το συνδέσουν με την καθημερινότητα τους χωρίς την σύγκρουση του διαφορετικού και απροσάρμοστου.

  Υπάρχουν για αυτούς που ενδιαφέρονται -ευτυχώς-  κάποιες μαγικές λεξούλες/κλειδιά που είναι φτωχές στην περιγραφή τους. 

Επίγνωση, Ενσυναίσθηση, Παρατήρηση.  

Η ανακάλυψη τους είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.

Η Μάχη των Μεταταρσίων (Η Εκδίκηση του Ballroom) μέρος 4ο

H εκδίκηση του ballroom

4ο και τελευταίο μέρος 

Πως προέκυψε και που στηρίζεται ακόμα αυτή η κακοποίηση των ποδιών των χορευτών ? Γιατί χωρίς δεύτερη λογική σκέψη τόσοι πολλοί χορευτές υιοθετούν τόσο επίπονους και λάθος τρόπους μπρος βηματισμού?

Ας τα πάρουμε με την σειρά.

Από που προέρχεται η ιδέα των βημάτων μπροστά, με το μετατάρσιο.

Στο ακόλουθο βίντεο θα δείτε μια κλασσική εκπαιδευτική άσκηση των ballroom χορών ώστε να πιέζουν το πόδι στο έδαφος . Αν και οι διατυπώσεις και οι διδασκαλίες ποικίλουν, αυτή παραμένει μια δημοφιλής και αποδεκτή άσκηση. Χρησιμοποιούν χαρτάκια και μαντήλια σαν εκπαιδευτικά βοηθήματα.

Αν και δεν είναι του παρόντος να κριτικάρουμε τα συστήματα ballroom, μπορεί ωστόσο πέρα από το αισθητικό (υποκειμενικό) κομμάτι να διατυπωθεί μια ανησυχία σε θέματα ορθοπεδικά, αλλά και γενικότερα ορθοσωμικά απο κακή στάση σε αυχένα μέση, σπονδυλική στήλη κτλ.

Πως εισήχθηκε αυτό στο τανγκο?

Πως κατάληξε το tango και οι tangueros ,γεννήματα της πόλης, να απαρνηθούν τον αστικό φυσικό βηματισμό τους?

Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση θα χρειαστεί μια μικρή σύντομη ιστορική αναδρομή , και μια αναφορά στην εμπορικότητα και την κιμαδοποίηση που αναγκαστικά υφίσταται κάθε τι που εξελίσσεται , αναπτύσσεται και διαδίδεται μαζικά.

Το tango στην πρώτη του ευρωπαϊκή επέλαση (1920 και μετά) απέτυχε να μεταφέρει αυτούσια την εθιστική αλλά και“ακάθαρτη” για τα ήθη της εποχής χορευτική του ουσία. Ακόμα και οι μουσικές του προσαρμόστηκαν στον ευρωπαϊκό πουριτανισμό και μας έμεινε από τότε ξεκομμένο ένα παράταιρο ξαδερφάκι του που πεισματικά θέλει να κρατάει τον τόνο στην λήγουσα, (τανγκό) , το διακριτικό “ευρωπαικό”, και τα ίδια αποστειρωμένα βήματα των τότε χοροδιδασκάλων.

Στην δεύτερη και πιο “αυθεντική” του επεκτατική επιδρομή την δεκαετία του 1980, είχε ένα πιο άρτιο πακέτο. Είχε την δικιά του μουσική, τους δικούς του χορευτές, και ένα αέρα αυθεντικότητας που ήρθε για να μείνει. Ο κόσμος του χορού, οι μαθητές άλλων χορών και οι χοροδιδάσκαλοι, παρατηρούσαν αμήχανοι της αυτοσχέδιες milongas και τους πρώτους διοργανωτές που προσπαθούσαν να φέρουν την κουλτούρα ενός αυτοσχεδιαστικού αστικού λαϊκού χορού της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Καθώς το tango κέρδιζε δημοτικότητα προσπάθησαν να το προσεγγίσουν με τα δυο εργαλεία που διέθεταν.

  Με τα βηματολόγια του παλιού ευρωπαικου τανγκό, και με τις τεχνικές που είχαν ήδη στα συστήματα των ballroom -λάτιν χορών. Έξαλλου στις κατηγορίες του επίσημου latin-ballroom υπήρχε ήδη το Eυρωπαικο/Ιντερνασιοναλ Τανγκό σαν είδος χορού.

Εντωμεταξυ σε επίπεδο αποδοχής, το tango κέρδιζε θεαματικά. Και δεν ήταν μόνο το κομμάτι το εμπορικό. Μπορεί οι τρεις ταινίες σταθμοί στην διάδοση του tango (Tango του Carlos Saura, the Tango Lessons της Sally Poter και η θρυλική σκηνή με τον Αλ Πατσινο στο “άρωμα γυναίκας”) να στοίχειωσαν τους Ευρωπαίους, όμως υπήρχε αυτή την φορά κάτι πιο ουσιαστικό.

Το tango ήταν (και είναι) ένας χρηστικός χορός. Δεν χρειάζεται την αφορμή μιας παράστασης. Δεν ζει μόνο μέσα απο μια παρουσίαση. Ζει μέσα στην milonga. Μπορείς να το εξελίξεις όσο θέλεις, να γίνει μια νέα γλώσσα για όποιον θελήσει να το μάθει και να εμβαθύνει. Και μπορεί μέσα από αυτήν την ανακάλυψη να επιτύχει και άλλους στόχους. Κοινωνικούς, διαπροσωπικούς, εσωτερικούς. Ο βασιλιάς των κοινωνικών χορών είναι κάτι παραπάνω από χορός. Είναι μια εν δυνάμει μορφή τέχνης.

Σε αυτήν την άνιση σύγκριση το ηττημένο ballroom (ή πιο σωστά οι επαγγελματίες του χώρου) προσπάθησαν να επιπλεύσουν με την ίδια παλιά συνταγή.

Α)Ενσωματώνοντας δικά τους εκπαιδευτικά στοιχεία στην διδασκαλία, και

Β) αποκόβοντας τον κόσμο από την πραγματική ουσία του ιδιαίτερου αυτού χορού και διδάσκοντας “βασικά” σετάκια.

Ειδικά, το δεύτερο, ήταν κυριολεκτικά εύκολο γιατί παρέκαμπτε όλη την λειτουργία του tango σαν εργαλείο επικοινωνίας και επέφερε άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα.

Σε ολο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε την συνδρομή περιστασιακών τυχοδιωκτισμών απο την “πηγή” του Μπουένος Άιρες.

Το βασικότερο όμως ρόλο έπαιξε η σχεδόν αυτιστική λατρεία της χορογραφίας και της έννοιας του “βασικού βήματος” από όλους όσους είχαν προγενέστερη εμπειρία σε χορούς.

Παιδί της γενικότερης αυτής διαστρέβλωσης -ή μάλλον παράπλευρη ζημία -είναι και ο εν λόγω βηματισμός με μεταφορά βάρους “σαν να σέρνεις ένα χαρτί στο έδαφος”.

Κατακλείδα:

Είναι εντυπωσιακό το πόσοι χορευτές και χορεύτριες αγνοούν τον σωματικό πόνο και βάζουν πάνω από τα σημάδια του σώματος τους, την οδηγία που τους έδωσε ένας δάσκαλος, ή την εικόνα που είδαν σε ένα βίντεο.

Ακόμα πιο εντυπωσιακή όμως είναι η απροθυμία για λογικούς συνειρμούς και η αποφυγή προβληματισμού.

Η αφιλτράριστη κυριαρχία του “το κάνω έτσι γιατί έτσι μου το είπαν” είναι ένα σημείο των καιρών, και το tango σαν ένα αξιόπιστο βαρόμετρου του κόσμου μας, δεν θα μπορούσε παρά να το καταγράψει.
 

Reality check!!

Αν λατρεύετε και εσείς τα πειράματα επαλήθευσης, κάντε το ακόλουθο εύκολο πείραμα !

Διαλέξτε μια δασκάλα tango που αγαπάτε και ξέρετε ότι διδάσκει βηματισμό μπροστά με το μετατάρσιο. Βρείτε ένα βίντεο της που χορεύει. Μην κοιτάξετε για φιγούρες. Κοιτάξτε προσεκτικά και προσπαθήστε να εντοπίσετε μπροστινά βήματα. Δείτε κατά πόσο εφαρμόζει αυτά που διδάσκει. Επαναλάβετε την παρατήρηση όσες φορές χρειαστεί. Όσες σκέψεις σας έρθουν μην τις διώξετε..