Όχι άλλο ένα αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Tango

 Επειδή σήμερα/αύριο θα ακούσετε πολλά. ¨Όπως και κάθε χρόνο.

Είναι επετειακό βλέπετε το ζήτημα. Κανονικά θα έπρεπε να χαιρόμαστε που όλος ο κόσμος βάζει tango, όμως όπως συμβαίνει με όλες τις παγκόσμιες ημέρες, ακούγονται και μερικά πολύ άκυρα πράγματα, που έχουν μπει στην σφαίρα του συλλογικού παρανοϊκού.

Οπότε ας ρίξουμε λίγο φως

Ουδέποτε είχαν σχέση οι πόρνες με το tango. 

Το ξέρω ότι αυτό είναι πλήγμα. Το καταλαβαίνω. 

Όλοι όσοι γράφουν αυτήν την ημέρα για την τρυφερή (!) σχέση του νταβατζή και της πόρνης ή της πόρνης και του πελάτη, όλοι όσοι λένε ότι το tango το χόρευαν στους οίκους ανοχής το 1880 ..ένα είναι σίγουρο.

Δεν έχουν πάει ποτέ σε οίκο ανοχής.

Και επίσης δεν έχουν και φαντασία. Ένας οίκος ανοχής το λιγότερο που θα ήθελε να έχει σε εκείνη την άθλια παραγκούπολη των Καλών Αέρηδων του 1880 ,ήταν σάλα χορού. Και να ήθελε δεν θα μπορούσε. .Δεν θα χώραγε. Τα λιγοστά τετραγωνικά ήταν πολύτιμα για τα κορίτσια και τα κρεβάτια.

Το ότι γεννήθηκε αυτός ο χορός σε παρακμιακές συνθήκες και σε “παράνομα” στέκια είναι σωστό.

Κάπως όπως το δικό μας ρεμπέτικο, ή το blues στο Μισισίπι ή τα σημερινά gangsta hiphop/rap.

Το ότι οι γυναίκες της μιας βραδιάς συνήθιζαν να ψαρεύουν πελάτες μετά που το tango είχε ήδη γίνει αποδεκτό σαν κοινωνικός χορός, και αυτό είναι σωστό.

Το να γίνονται όμως άλματα χρονικά και να λέμε ότι διαμέσου των οίκων ανοχής, και με φόντο την πορνεία δημιουργήθηκε το tango , είναι αστήριχτο ιστορικά και επέζησε μόνο επειδή “τουριστικά” πουλάει και επειδή το είπε και ο Μπόρχες. Ο Μπόρχες όμως δεν χόρευε tango..Πάμε παρακάτω.

Οι αιώνιες εικόνες των μεταναστών που κάθονται σε μια βαλίτσα και χαζεύουν τα κορίτσια που περνάνε , αρπάζουν μια και κάνουν μαζί της φιγούρες  εκεί στην αποβάθρα στο λιμάνι, είναι τόσο λάθος που αξίζει να σε πιάνει νευρικό γέλιο από την επιμονή των χορογράφων να λένε ξανά και ξανά την ίδια ιστορία.

Οι ανισορροπίες των πληθυσμών και οι αναλογίες αντρών γυναικών , σίγουρα δεν άφηναν καμιά κοπέλα να γυρίζει μόνη στο λιμάνι. Οι κοπέλες για την ακρίβεια δεν πήγαιναν ούτε καν στις μιλονγκας μόνες τους, ακόμα και μετά από 50 χρόνια από τις υποτιθέμενες σκηνές του λιμανιού. Καθολικοί βλέπεις!

Ακόμα και όταν αυτός ο χορός έγινε κοινωνικά αποδεκτός, πήγαιναν πάντα συνοδεία αδερφού/θείου/ξαδέρφου.

Γυρνάμε πάλι στο λιμάνι. Χιλιοπαιγμένη εικονα. 1880 και χορεύουν πιατζολα. Εδώ το άλμα είναι 100ετες. Όχι αγαπητοί φίλες και φίλοι. Ο θείος Αστορ δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα tangoπροσωπικοτητας και το libertango είναι ένα τραγούδι που μιλάει για πολιτικούς αγνοούμενους. 

Ο Piazzola ήταν το μαύρο πρόβατο των Αργεντινων (του tango). Ήταν κάτι σαν προδότης για αυτούς. Μόνο μετά την επιτυχία του στας Ευρωπας, (το 1960) έγινε αποδεκτή η ευφυέστατη αποστασία του από τους ορθόδοξους δρόμους του tango.

Μένουμε στο λιμάνι του 1880. Φούστα με κρόσσια είναι αυτή? Σκίσιμο μέχρι τον αφαλό?

Τακούνια?

Ναι...δεν θέλω να σας το χαλάσω. Αλλά θα σας το χαλάσω. Η εμφάνιση των δεσποινίδων τότε.. στην πρωτο-τανγκο εποχή δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα λέγαμε σήμερα εντυπωσιακή..Φουστάνια μακριά μέχρι τον αστράγαλο.. ριχτά με διπλές και τρίδιπλες φόδρες που δεν διέγραφαν τίποτα.

Σαν συνέπεια, οι όποιες χορευτικές φιγούρες δεν είχαν καμιά κίνηση του ποδιού που ξεπερνάει τα 5 εκ από το έδαφος (για τις κυρίες) αφήνοντας τις πιο εκκεντρικές κινησιολογίες για τους παντελονατους άντρες.

Θα αργήσει πολύ να έρθει το σκίσιμο στη φούστα, στο φόρεμα, οι προκλητικές γραμμές, και τα τακούνια. Ναι φυσικά η έννοια του τακουνιού υπήρχε, κάτι κόθορνοι ,σαν τάκοι για λεωφορείο. Γενικά αυτό που βλέπουμε σήμερα εμφανισιακά, που φλερτάρει τόσο υπέροχα με το κιτς και το λαμέ, είναι μετά το 1950.

Η κινησιολογία του tango και όλες αυτές οι υπέροχες φιγούρες είναι συνδυασμός παπουτσιών και πατωμάτων για χορό. Το υβρίδιο του tango γεννήθηκε σε χώμα πατημένο ή σε κλεμμένους μουσαμάδες τρένων . Όχι οτσος, όχι πιβοτ, όχι γλιστρήματα.

Όλος αυτός ο πόνος, και ο καημός, που πότισαν αυτό το παράδοξο υβρίδιο χορού εκεί στις αρχές του 1900 ,είναι αποτέλεσμα περιστάσεων πολύ βαθύτερων από τον αγοραίο πόθο και τον χαβαλέ περιθωριακών.

Δείτε το λίγο έτσι: Ένας νέος άντρας, που παρασύρθηκε από τα ψέματα δυο χωρών και τα συμφέροντα των μεγαλοτσιφλικάδων βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια ξένη γη, σε μια ξένη πόλη.

Χωρίς λεφτά χωρίς δουλειά. Χωρίς δικούς του ανθρώπους.

Χωρίς τρόπο να βγάλει το εισιτήριο επιστροφής.

Με έναν τεράστιο ανταγωνισμό για μεροκάματο.

Με φτώχεια παντού μπροστά του δίπλα του πίσω του.

Ήρθε για κάτι καλύτερο, και πλέον όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Δεν μπορεί να γυρίσει πίσω

Δεν θα πάει μπροστά.

Με την ανατροπή των δημογραφικών , και την αναλογία αντρών γυναικών στο 11 /1 , όταν κάθεται και βλέπει μια μαμά να σέρνει ένα καροτσάκι μωρού, ξέρει πως ότι και αν γίνει, όσο τυχερός και αν σταθεί και βγάλει την εβδομάδα,

....ένα σπιτικό, μια γυναίκα, μια κόρη, δεν θα μπορέσει να τα έχει ποτέ.

Αυτό το μαύρο και βαρύ ποτέ...διαποτίζει κάθε τι που κάνει.

Οι επιχειρηματίες της εποχής , φέρνουν γυναίκες από όλον τον κόσμο. Τότε όπως και τώρα.

Δεν είναι αυτό που λείπει όμως από τον φίλο μας.

Δεν του λείπει η συνεύρεση. Όταν πληρώνει την έχει. Του λείπει η παρουσία μιας γυναίκας δίπλα του. Απέναντι του. Στην αγκαλιά του.

Αυτή την ανεκπλήρωτη ανάγκη, που κανένα χρηματικό ποσό δεν θα μπορέσει ποτέ να του την εξασφαλίσει, αυτήν την χαμένη τρυφερότητα, έρχεται να ενσαρκώσει το tango. Να παρηγορήσει. Να μετουσιώσει. Αρχικά με την μουσική, έπειτα με τα βήματα και στο τέλος με τους στίχους.

Οι ίδιες απολήξεις, σαν ένας παγκόσμιος ιστός συναισθηματικών νευρώνων, είναι αυτό που ενώνει ακόμα και σήμερα όλους εμάς.

Οπότε την επόμενη φορά που θα δείτε ένα εύπεπτο αφιέρωμα στην παγκόσμια ημέρα του tango, με πόζες, με πάθος και με βρακιά στραφταλιστά, θυμηθείτε τι πραγματικά σημαίνει να κάθεσαι μόνος πάνω στην μοναδική σου βαλίτσα και να κοιτάς το πλοίο σου που φεύγει.

Happy TangoDay