Η Μάχη των Μεταταρσίων (Δυο Κλισέ) Μέρος 3ο

Στο προηγούμενο (link εδώ)  καταφέραμε και εστιάσαμε στο ουσιαστικό ερώτημα:

<<Αν οι συμβουλές από παντού, δείχνουν την ίδια κατεύθυνση, τότε γιατί τόσο μεγάλο ποσοστό χορευτών εξακολουθεί να κάνει ακριβώς το αντίθετο και να πληγώνουν τα πόδια τους ?>>

Προσπαθώντας να απαντήσουμε σε αυτό το παράλογο συναντάμε δύο από τα πιο παράξενα και συνάμα πιο επικίνδυνα και λανθασμένα κλισέ γύρω από το tango ή τον χορό γενικότερα.

Πρώτο λανθασμένο κλισέ: “Το βήμα του tango”

Σύμφωνα με αυτήν την αρκετά διαδεδομένη αντίληψη, το χορευτικό βήμα αποτελεί μια αποκομμένη λειτουργία από το “φυσιολογικό” βήμα.

Υπάρχει το “βήμα του tango” που απαιτεί από τον χορευτή-χορεύτρια να βαδίζει με συγκεκριμένο τρόπο ώστε να ανταποκρίνεται σε μια υποτιθέμενη ιδιότητα του “βήματος του tango”

Οπότε εδώ ακριβώς δημιουργείται μια αντιπαλότητα.

Φυσιολογικό βήμα εναντίον χορευτικού βήματος

Το φυσιολογικό (αστικό) βήμα, είναι κάτι που το εξασκούμε χωρίς σκέψη. Ενταγμένο στην καθημερινότητα μας με φυσικότητα και άνεση. Ή έστω με μια μικρή εκπαίδευση όπως είδαμε στα προηγούμενα βιντεάκια.

Αυτά τα δυο γνωρίσματα, φυσικότητα και άνεση, είναι αυτά που θαυμάζουμε σε έναν χορευτή. Δεν υπάρχει λόγος να μάθουμε ένα νέο τρόπο βηματισμού. Ξέρουμε ήδη να περπατάμε. Δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε ή να επέμβουμε στο πως τα γόνατά μας συμπεριφέρονται όταν περπατάμε. Αυτά ξέρουν. Αρκεί να απομακρύνουμε την προσοχή μας από ιδέες όπως λύγισμα, τέντωμα, αφύσικες κινήσεις που δεν υπάρχουν στην γκάμα του φυσιολογικού βηματισμού. Να αφήσουμε τα πόδια μας να πράξουν αυτό που ξέρουν ήδη καλά να πράττουν.*

Το δεύτερο κλισέ αφορά ότι άπαξ και κάποιος “μάθει tango”σημαίνει ότι έμαθε έναν τρόπο, ένα βήμα, μια τεχνική, τα οποία και εφαρμόζει απαράλλακτα κάθε φορά.

Λίγα πράγματα έχουν επιφέρει μεγαλύτερη σύγχυση όσο το συγκεκριμένο, και υπάρχει ένας εκπληκτικά μεγάλος αριθμός χορευτών που δεν έχει διανοηθεί ποτέ τα κάτωθι:

• Η ερμηνεία της μουσικής καθορίζει τον τρόπο βηματισμού.
• Το μεγάλο και το μικρό είναι σχετικά μεγέθη, και το καθένα τους απαιτεί διαφορετική στάση και προσέγγιση τεχνικής.
• Το μεγάλο , το μικρό, το μελωμένο βήμα που γλιστράει, ή το στακάτο τσαχπίνικο βηματάκι είναι κατά περίσταση σωστά ή λάθος. Είναι για την ακρίβεια ερμηνευτικές κινήσεις όπως οι “φιγούρες”, που προορίζονται να αποδώσουν ύφος και τρόπο.
  
• Τα τεντωμένα πόδια, οι μεγάλοι δρασκελισμοί, και η αφύσικη λόρδωση που τόσο μας εντυπωσίασαν όταν τα είδαμε στην χορογραφία ενός μελοδραματικού Pugliese ΔΕΝ είναι ο τρόπος που απαιτείται για να χορέψει κάποιος γενικά.
• Η επιλογή των βηματισμών μας (ποικιλία αλλά και ποιότητα) καθορίζονται από την αντίστοιχη ποικιλία και ποιότητα που διαθέτει ο/η παρτενέρ. Δηλαδή, το “κάνω μεγάλα βήματα γιατί χορεύω με έναν ψηλό” δεν ισχύει ποτέ.

Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσει η λίστα, γιατί σιγά σιγά όπως βλέπετε περνάμε στην σφαίρα των συμπεριφορών. Ας προσπαθήσουμε να μείνουμε στο θέμα μας λοιπόν.

Πως προέκυψαν όμως τελικά αυτά τα κλισέ, και που στηρίζεται ακόμα αυτή η κακοποίηση των ποδιών μας?

...στο επόμενο “Η εκδίκηση του ballroom”

*Υπάρχουν εξειδικευμένες περιπτώσεις που οι ανισορροπίες , η κακή τοποθέτηση των πελμάτων και των ισχίων, επηρεάζουν την ορθοσωμία αλλά και την ψυχολογία του χορευτή. Με την σωστή εξάσκηση και τεχνική αυτά μπορούν να βελτιωθούν εντυπωσιακά..Οι συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι εξαιρέσεις και δεν ανήκουν στο αντικείμενο του άρθρου.

Αν διαβάζετε όλα αυτά και κουνάτε καταφατικά το κεφάλι σας και αν τα ποδαράκια σας συμφωνούν, μαζέψαμε μερικές ανακουφιστικές ασκήσεις που θα σας βοηθήσουν να γυρίσετε πίσω τους πόνους της κακιάς χρήσης..Ρίξτε τους μια ματιά, ωστόσο να θυμάστε : περισσότερο μας επιβαρύνουν αυτά που κάνουμε (λάθος) παρά αυτά που δεν κάνουμε (ασκήσεις)