Η Μάχη των Μεταταρσίων (Η Εκδίκηση του Ballroom) μέρος 4ο

H εκδίκηση του ballroom

4ο και τελευταίο μέρος 

Πως προέκυψε και που στηρίζεται ακόμα αυτή η κακοποίηση των ποδιών των χορευτών ? Γιατί χωρίς δεύτερη λογική σκέψη τόσοι πολλοί χορευτές υιοθετούν τόσο επίπονους και λάθος τρόπους μπρος βηματισμού?

Ας τα πάρουμε με την σειρά.

Από που προέρχεται η ιδέα των βημάτων μπροστά, με το μετατάρσιο.

Στο ακόλουθο βίντεο θα δείτε μια κλασσική εκπαιδευτική άσκηση των ballroom χορών ώστε να πιέζουν το πόδι στο έδαφος . Αν και οι διατυπώσεις και οι διδασκαλίες ποικίλουν, αυτή παραμένει μια δημοφιλής και αποδεκτή άσκηση. Χρησιμοποιούν χαρτάκια και μαντήλια σαν εκπαιδευτικά βοηθήματα.

Αν και δεν είναι του παρόντος να κριτικάρουμε τα συστήματα ballroom, μπορεί ωστόσο πέρα από το αισθητικό (υποκειμενικό) κομμάτι να διατυπωθεί μια ανησυχία σε θέματα ορθοπεδικά, αλλά και γενικότερα ορθοσωμικά απο κακή στάση σε αυχένα μέση, σπονδυλική στήλη κτλ.

Πως εισήχθηκε αυτό στο τανγκο?

Πως κατάληξε το tango και οι tangueros ,γεννήματα της πόλης, να απαρνηθούν τον αστικό φυσικό βηματισμό τους?

Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση θα χρειαστεί μια μικρή σύντομη ιστορική αναδρομή , και μια αναφορά στην εμπορικότητα και την κιμαδοποίηση που αναγκαστικά υφίσταται κάθε τι που εξελίσσεται , αναπτύσσεται και διαδίδεται μαζικά.

Το tango στην πρώτη του ευρωπαϊκή επέλαση (1920 και μετά) απέτυχε να μεταφέρει αυτούσια την εθιστική αλλά και“ακάθαρτη” για τα ήθη της εποχής χορευτική του ουσία. Ακόμα και οι μουσικές του προσαρμόστηκαν στον ευρωπαϊκό πουριτανισμό και μας έμεινε από τότε ξεκομμένο ένα παράταιρο ξαδερφάκι του που πεισματικά θέλει να κρατάει τον τόνο στην λήγουσα, (τανγκό) , το διακριτικό “ευρωπαικό”, και τα ίδια αποστειρωμένα βήματα των τότε χοροδιδασκάλων.

Στην δεύτερη και πιο “αυθεντική” του επεκτατική επιδρομή την δεκαετία του 1980, είχε ένα πιο άρτιο πακέτο. Είχε την δικιά του μουσική, τους δικούς του χορευτές, και ένα αέρα αυθεντικότητας που ήρθε για να μείνει. Ο κόσμος του χορού, οι μαθητές άλλων χορών και οι χοροδιδάσκαλοι, παρατηρούσαν αμήχανοι της αυτοσχέδιες milongas και τους πρώτους διοργανωτές που προσπαθούσαν να φέρουν την κουλτούρα ενός αυτοσχεδιαστικού αστικού λαϊκού χορού της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Καθώς το tango κέρδιζε δημοτικότητα προσπάθησαν να το προσεγγίσουν με τα δυο εργαλεία που διέθεταν.

  Με τα βηματολόγια του παλιού ευρωπαικου τανγκό, και με τις τεχνικές που είχαν ήδη στα συστήματα των ballroom -λάτιν χορών. Έξαλλου στις κατηγορίες του επίσημου latin-ballroom υπήρχε ήδη το Eυρωπαικο/Ιντερνασιοναλ Τανγκό σαν είδος χορού.

Εντωμεταξυ σε επίπεδο αποδοχής, το tango κέρδιζε θεαματικά. Και δεν ήταν μόνο το κομμάτι το εμπορικό. Μπορεί οι τρεις ταινίες σταθμοί στην διάδοση του tango (Tango του Carlos Saura, the Tango Lessons της Sally Poter και η θρυλική σκηνή με τον Αλ Πατσινο στο “άρωμα γυναίκας”) να στοίχειωσαν τους Ευρωπαίους, όμως υπήρχε αυτή την φορά κάτι πιο ουσιαστικό.

Το tango ήταν (και είναι) ένας χρηστικός χορός. Δεν χρειάζεται την αφορμή μιας παράστασης. Δεν ζει μόνο μέσα απο μια παρουσίαση. Ζει μέσα στην milonga. Μπορείς να το εξελίξεις όσο θέλεις, να γίνει μια νέα γλώσσα για όποιον θελήσει να το μάθει και να εμβαθύνει. Και μπορεί μέσα από αυτήν την ανακάλυψη να επιτύχει και άλλους στόχους. Κοινωνικούς, διαπροσωπικούς, εσωτερικούς. Ο βασιλιάς των κοινωνικών χορών είναι κάτι παραπάνω από χορός. Είναι μια εν δυνάμει μορφή τέχνης.

Σε αυτήν την άνιση σύγκριση το ηττημένο ballroom (ή πιο σωστά οι επαγγελματίες του χώρου) προσπάθησαν να επιπλεύσουν με την ίδια παλιά συνταγή.

Α)Ενσωματώνοντας δικά τους εκπαιδευτικά στοιχεία στην διδασκαλία, και

Β) αποκόβοντας τον κόσμο από την πραγματική ουσία του ιδιαίτερου αυτού χορού και διδάσκοντας “βασικά” σετάκια.

Ειδικά, το δεύτερο, ήταν κυριολεκτικά εύκολο γιατί παρέκαμπτε όλη την λειτουργία του tango σαν εργαλείο επικοινωνίας και επέφερε άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα.

Σε ολο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε την συνδρομή περιστασιακών τυχοδιωκτισμών απο την “πηγή” του Μπουένος Άιρες.

Το βασικότερο όμως ρόλο έπαιξε η σχεδόν αυτιστική λατρεία της χορογραφίας και της έννοιας του “βασικού βήματος” από όλους όσους είχαν προγενέστερη εμπειρία σε χορούς.

Παιδί της γενικότερης αυτής διαστρέβλωσης -ή μάλλον παράπλευρη ζημία -είναι και ο εν λόγω βηματισμός με μεταφορά βάρους “σαν να σέρνεις ένα χαρτί στο έδαφος”.

Κατακλείδα:

Είναι εντυπωσιακό το πόσοι χορευτές και χορεύτριες αγνοούν τον σωματικό πόνο και βάζουν πάνω από τα σημάδια του σώματος τους, την οδηγία που τους έδωσε ένας δάσκαλος, ή την εικόνα που είδαν σε ένα βίντεο.

Ακόμα πιο εντυπωσιακή όμως είναι η απροθυμία για λογικούς συνειρμούς και η αποφυγή προβληματισμού.

Η αφιλτράριστη κυριαρχία του “το κάνω έτσι γιατί έτσι μου το είπαν” είναι ένα σημείο των καιρών, και το tango σαν ένα αξιόπιστο βαρόμετρου του κόσμου μας, δεν θα μπορούσε παρά να το καταγράψει.
 

Reality check!!

Αν λατρεύετε και εσείς τα πειράματα επαλήθευσης, κάντε το ακόλουθο εύκολο πείραμα !

Διαλέξτε μια δασκάλα tango που αγαπάτε και ξέρετε ότι διδάσκει βηματισμό μπροστά με το μετατάρσιο. Βρείτε ένα βίντεο της που χορεύει. Μην κοιτάξετε για φιγούρες. Κοιτάξτε προσεκτικά και προσπαθήστε να εντοπίσετε μπροστινά βήματα. Δείτε κατά πόσο εφαρμόζει αυτά που διδάσκει. Επαναλάβετε την παρατήρηση όσες φορές χρειαστεί. Όσες σκέψεις σας έρθουν μην τις διώξετε..