Μετατάρσια “The first Blood”

Αν υπάρχει ένα θέμα στο οποίο είμαστε υπερβολικά ευαίσθητοι, ίσως και επιθετικοί, είναι αυτό των τραυματισμών στο χορό.

Καλωσήρθατε στο πρώτο μέρος του αφιερωματός μας στην αιώνια διαμάχη του καλού και του κακού (τρόπου βάδισης )

Οι περισσότεροι των χορευτών -μαθητών, απο την στιγμή της γέννησης τους στον κόσμο του tango, μαθαίνουν για την προαιώνια μάχη του heel-toe VS Toe-Heel τρόπο βαδίσματος. Αν και οι γράφωντες είναι υπέρμαχοι του φυσιολογικού τρόπου περπατήματος, και ως εκ τούτου αρνητικά προκατειλημμένοι για τον τρόπο βαδίσματος με το μετατάρσιο, προέκυψαν ορισμένοι σοβαροί λογού που αποφασίσαμε να βάλουμε και εμείς το μικροσκοπικό λιθαράκι μας στο Τείχος των Αντιπαραθέσεων. 

  Ο λόγος που ασχολούμαστε με ένα πολυφορεμένο και φθαρμένο θέμα, δεν θα μπορούσε να ειναι άλλος παρα οι αυξημένες αναφορές τραυματισμών και πονεμένων ποδιών -κυρίως γυναικείων -τον τελευταίο καιρό. Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή. 

 -Αν μέχρι τώρα δεν έχετε πάρει χαμπάρι περι τίνος πρόκειται, πάει να πει ότι δεν έχετε την παραμικρή ιδέα τι διαφορά έχει να χορεύεις με την υποδοχή του βάρους στο τακούνι ή στο μετατάρσιο- άρα το ακόλουθο άρθρο δεν είναι για εσάς. Είστε τυχεροί! Ευτυχείτε!!

  Τώρα λοιπόν που μείναμε λίγοι, ας ρίξουμε λάδι στη φωτιά. Ενώ λοιπόν οι υπέρμαχοι της θεωρίας -πατάω με τακούνι και κυλάω το βάρος μου φυσικά στο μετατάρσιο- έχουν μια πληθώρα επιχειρημάτων οι οπαδοί του-πατάω μύτη-τακούνι- έχουν ουσιαστικά 2 κεντρικούς άξονες επιχειρημάτων. 

 Α. Το άκουσαν-ή το είδαν -από έναν διάσημο σούπερ ντούπερ χορευτή-δάσκαλο και

 Β. δείχνει πιο “όμορφο” το βγάλσιμο της μυτούλας ,από το τίναγμα “τσαρούχι” όπως χαρακτηριστικά και υπερβολικά το αποκαλούν. 

Θα ασχοληθούμε και με τα δύο στην συνέχεια...

 Τα εμπρός βήματα με τακούνι είναι ο τρόπος βαδίσματος που το σύστημα μας έχει αποδεχτεί και υιοθετήσει. Είναι ο τρόπος που βαδίζουμε την καθημερινότητα μας. Ο ανθρώπινος τρόπος βηματισμού είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, ένα πραγματικό θαύμα της εξέλιξης. Απαιτεί έναν εξαιρετικό νεύρο-μυικό συντονισμό, ενώ από μόνες τους οι αρθρώσεις του αστραγάλου και του πέλματος είναι πολύπλοκες και πολυσύνθετες. Αν βάλουμε σε όλο αυτό και το θέμα της ισορροπίας που ξεκινάει από τον κορμό και την συμμετοχή όλων των ομάδων από αυχένα έως κοιλιά, τότε μπαίνουμε σε χωράφια που καλύτερα να μην αγγίξουμε αν δεν είμαστε ανατόμοι, ορθοπεδικοί ή φυσιοθεραπευτές.

    Όμως όλα αυτά τα πολύπλοκα δεν μας νοιάζουν. Το βάδισμά μας -ευτυχώς για εμάς- δεν στηρίζετε στις γνώσεις μας. Αυτές διαμορφώθηκαν εμπειρικά στα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Ο εγκέφαλος μας συντόνισε όλο αυτό το χάος σε αυτό που εμείς λέμε “καθημερινό περπάτημα” και στην περίπτωση του tango, σε χορό. 

   Την έχουμε λοιπόν αυτή την αντίληψη. Την ασκούμε καθημερινά. Εγκαθιδρύουμε μια σταθερή βάση στο τακούνι που αγγίζει πρώτα το έδαφος, και έπειτα “ρολάρουμε” το βάρος μας σταδιακά ώς το κέντρο του πέλματος, και από εκεί και πέρα εφόσον ο βηματισμός συνεχίζει, το βάρος περνάει στο μετατάρσιο, για να ακολουθηθεί εκ νέου η διαδικασία στο “νέο” πόδι στήριξης.  

“ναι αλλά αν περπατάμε ξυπόλητοι? Φτιαχτήκαμε για να περπατάμε χωρις παπούτσια”  

θα ρώταγε κάποιος.. 

 Η πολύπλοκη διαδικασία του βηματισμού χωρίς παπούτσια πράγματι εμπλέκει το μετατάρσιο γιατί η φτέρνα δεν μπορεί να απορροφήσει κραδασμούς. Η ανατομία του κάτω ποδιού είναι μια τέλεια ανάρτηση. Ένα αριστούργημα μηχανικής. Κανείς δεν θα έτρεχε σε σκληρό έδαφος ξυπόλητος με φτέρνα, (θα καταστρέφαμε το γόνατό μας στα πρώτα 100 μέτρα). Ωστόσο ένας χαλαρός βηματισμός στην άμμο πχ, ή στο γρασίδι θα μας άφηνε να ακουμπήσουμε την φτέρνα μας στο έδαφος. Το αν είναι καλό ή όχι να φοράμε παπούτσια, και τι παπούτσια θα ήταν αυτά, είναι κάτι πέρα απο το αντικείμενο αυτού του άρθρου. Οπότε ξεκινάμε από το δεδομένο του “αστικού ποδιού” . Του ανθρώπου της πόλης δηλαδή που περπατάει σε επίπεδες επιφάνειες με υποδήματα. 

   Με αυτό σαν δεδομένο, ... (η συνέχεια στο επόμενο)