Παρατήρηση και Ανακάλυψη.

  Ένας παλιός μου δάσκαλος πριν πολλά χρόνια, συνήθιζε να μου λέει πόσο πολύ του άρεσε να κάθεται και να παρακολουθεί τους ανθρώπους όταν περπατάνε στον δρόμο. Πόσο πολύ απολάμβανε να βλέπει την ροή της κίνησης τους και να καταγράφει τις ιδιαίτερες εκφράσεις που κουβάλαγε ο καθένας. 

   Πράγματι παρατηρώντας το περπάτημα της καθημερινότητας μας ,μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε την αρμονία του φυσικού-σωστού βαδίσματος.
Δεν έχει σημασία ο σωματότυπος ή η ηλικία, παρά μόνο εάν μιλάμε για ανθρώπους με σοβαρά κινησιακά ορθοσωματικά προβλήματα.
  

  Τι είναι όμως αυτό που μας εμποδίζει να παρατηρήσουμε τους άλλους και τον εαυτό μας?
Γιατί είναι πιο εύκολο να αντιγράφουμε απαρχαιωμένες θεωρίες και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια ξαναειπωμένα λάθη?

  Προφανώς το σώμα μας γνωρίζει πολύ καλά τι να κάνει για να προάγει την αρμονία και την φυσικότητα στην καθημερινή λειτουργία του.

Έχει φτιαχτεί για να περπατάει χιλιόμετρα χωρίς να επιβαρύνεται. Όλες τις φορές που το έχουμε καταπονήσει μπορούμε να βρούμε τους λόγους και τις αιτίες, όπως :
καταπόνηση-κραδασμοί από αθλητική δραστηριότητα, απότομο σήκωμα βάρους, καθιστική εργασία, παραπανίσιο σωματικό βάρος, στενά παπούτσια, κ.α.
  Η στάση του σώματος καθώς περπατάμε οφείλει να είναι απολύτως φυσική, βελτιώνοντας την κυκλοφορία και την αναπνοή. Αποφεύγουμε να ευθυγραμμίζουμε τις φυσικές καμπύλες της σπονδυλικής μας στήλης γιατί έτσι δημιουργούμε τρομερές εντάσεις στους μύς και τις αρθρώσεις μας.    Όταν κορδωνόμαστε με την πλάτη ίσια,το στήθος έξω,τους ώμους πίσω και το πιγούνι ψηλά, εκτός της πίεσης και της παραμόρφωσης που δέχεται η πλάτη μας, καταπονούμε και τον αυχένα μας.
  Η σωστή στάση του σώματος έχει να κάνει με άνεση. Όταν αναπνέουμε σωστά κατά συνέπεια ήρεμα, επιμηκύνεται η πλάτη μας και μετακινείται η κοιλιά. Μέσω της εναρμονισμένης και συντονισμένης αναπνοής, ο θώρακας-ώμοι και χέρια,- «κουρδίζουν» την κίνηση μας στο περπάτημα προκαλώντας τις ήρεμες προβολές των ποδιών,μέχρι την τελική-μαλακή μεταφορά του βάρους του σώματος μας.
  Δεν χρειάζεται να καταναλώνουμε αμάσητες τις διδαχές οποιουδήποτε “ειδικού”, εάν το σώμα μας έχει τις διαφωνίες του. 

Θα σταθώ σε εμάς τους δασκάλους tango με όλες τις κλεμμένες –σχεδόν καταστροφικές-ατάκες από άλλους χορούς ή αθλητικές δραστηριότητες όπως: 

"Μέσα η κοιλιά, πίσω η πλάτη, ψηλά το κεφάλι, μπροστά στα μετατάρσια, λυγισμένα ή τεντωμένα πόδια, σύρσιμο ποδιών!" 

Στην παραπάνω σύγχυση ας προσθέσουμε και ένα καθρέφτη απέναντι από τους μαθητές, όπως συνηθίζεται σε πολλές σχολές χορού.
  Στο tango είναι απαραίτητο να έχουμε κατανόηση του τρόπου περπατήματος μας, της αναπνοής μας, της στάσης μας , του συντονισμού των κινήσεων μας,σε απόλυτη συνάρτηση με τον άλλον.
  Δεν είναι μηχανικές κινήσεις που αντιγράφουμε από εξωτερικά χαρακτηριστικά αλλά κάτι που συμβαίνει από “ μέσα προς τα έξω”. Oι δάσκαλοι οφείλουν να είναι ειλικρινείς και κατανοητοί πάνω σε αυτό.

 Όταν το σώμα μας πονάει δεν είναι κάτι που "πρέπει" να συμβαίνει. Ας μην αναπαράγουμε κινησιολογικά λάθος πληροφορίες. Όλα αυτά αφορούν όσους ενδιαφέρονται να αντιμετωπίσουν το φυσικό περπάτημα σαν ένα εργαλείο που θα πάει το tango τους πιο βαθιά, και θα το συνδέσουν με την καθημερινότητα τους χωρίς την σύγκρουση του διαφορετικού και απροσάρμοστου.

  Υπάρχουν για αυτούς που ενδιαφέρονται -ευτυχώς-  κάποιες μαγικές λεξούλες/κλειδιά που είναι φτωχές στην περιγραφή τους. 

Επίγνωση, Ενσυναίσθηση, Παρατήρηση.  

Η ανακάλυψη τους είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.