250 σεμινάρια tango και ακόμα ένας βλάκας και μισός...

 "250 σεμινάρια tango και ακόμα ένας βλάκας και μισός"

μου είπε κάποτε κάποιος… 

Μα πως γίνεται?

Κι όμως γίνεται..

Το σεμινάριο κάποτε ήταν μια μαγική λέξη. 

Ένας προορισμός, ένα γεγονός ορόσημο. 

Με αυτά ξεκίνησαν όλοι.

Πήγα κι έκανα ένα σεμινάριο έλεγες ,και γέμιζε το στόμα σου λες και είχες φάει τον απαγορευμένο καρπό.

  Τα σεμινάρια κάποτε με τους πολύτιμους αργεντινούς που έπεφταν στο δρόμο μας -και εμείς στον δικό τους- 

ήταν μπούσουλες και ευαγγέλια που τηρούσαμε ευλαβικά.

Τα γυρίζαμε από εδώ, τα στρίβαμε από την άλλη. Το μέσα έξω, και το μπρός πισω. 

Τα ξεζουμίζαμε. 

Δουλεύαμε μια ύλη μήνες. 

Αλλάζαμε τα βήματα. 

Λέγαμε αν το κάνουμε έτσι? 

 Αν το ξεκινάγαμε από εκεί?

  Το tango ήταν τότε σαν τα λέγκο. Ένας σωρός από τουβλάκια πολύχρωμα.

-Μεταξύ μας… ακόμα έτσι είναι.-

 Ένας αξεδιάλυτος σωρός που παλεύουμε μέσα του να βρούμε την λύση. 

Το καλύτερο κομμάτι. Το περιφημότερο ταίριασμα.

Ή εμάς τους ίδιους.

Όμως τα σεμινάρια σήμερα είναι μια συλλεκτική διαδικασία. 

Έχουν εκφυλιστεί σε μονομαχίες "name dropping."

_Πήγα και εκανα με τον τάδε. 

_α εγώ να δεις,...εχω κανει με αυτόν αυτόν και αυτόν.

_Ελα ρε? Εχεις κανει με αυτόν?

_Ναι και με αυτόν και αυτόν..

Και αν ρωτήσεις τι σας έδειξε, 

οι μισοί θυμούνται. 

Και από αυτούς οι μισοί θυμούνται πως έμοιαζε αυτό που έδειξε. 

Και από αυτούς οι μισοί θυμούνται πως το κάνουν αυτό που έδειξε. 

Και από αυτούς οι μισοί θυμούνται πως το κάνουν σωστά..

Και οι μισοί από αυτούς θα καταφέρουν να το κάνουν μια φορά σε μια πράκτικα..

και οι μισοί από αυτούς θα το βγάλουν στη μιλόνγκα..

Και οι μισοί από αυτούς που θα τους βγει τελικά στην πίστα ,θα μπουν στον κόπο να ασχοληθούν με την ύλη αυτή προσπαθώντας να την αξιοποιήσουν και να την κάνουν πραγματικά δικιά τους. 

Και απλά θα το αφήσουν  για να χάψουν την επόμενη μπουκιά ζουμερής ύλης …

...αμάσητη κι αυτή.

Δεν είμαι αντίθετος στα σεμινάρια. 

Δεν λέω πως τα σεμινάρια δεν είναι χρήσιμα.

Πολλές φορές χρειάζεται κάτι λιγότερο από ένα σεμινάριο, λιγότερο από μια ώρα μάθημα. Λιγότερο από μια φιγούρα. Αρκεί μια ατάκα. Μια κουβέντα. Μια διατύπωση. Μια μεταφορά βάρους από ένα δάσκαλο ,για να ξεκλειδώσει μέσα σου κάτι που παίδευες μήνες και δεν σου έβγαινε.

Έτσι είναι η φύση αυτού του χορού.

Μεταδίδεται βιωματικά. Τα λόγια, οι επεξηγήσεις, όλοι οι τεχνικές προσεγγίσεις και τα ευφυολογήματα (και όσοι μας ξέρετε προσωπικά γνωρίζεται πόσο μανιακοί τεχνικά είμαστε) είναι απλά συνοδευτικό κείμενο. 

Η ουσία είναι στο διαπροσωπικό.

Ούτε υπονοώ πως οι δάσκαλοι που κυκλοφορούν δεν είναι καλοί. Είναι η συντριπτική τους πλειοψηφία εξαιρετικοί. Χορευτές και δάσκαλοι. Ο καθένας μπορεί να πάρει από τον καθένα. Στην εποχή της πληροφορίας εξάλλου δεν είναι και τόσο δύσκολο να ακούσεις τα σωστά πράγματα, ιδίως όταν ο άλλος έχει κάνει πολλά «σεμινάρια…»

Οι πληροφορίες -αντίθετα με την γνώση -ταξιδεύουν εύκολα και ανέξοδα.

Ένα σεμινάριο μπορεί να γίνει ΤΟ σεμινάριο, και να κάνει κάποιον που χορεύει 3 μήνες να γίνει καλύτερος από κάποιον που χορεύει 6 χρόνια

Αρκεί να υπάρχει συνέχεια. Να υπάρχει δέσμευση. Commitment  που λένε. 

Να αφοσιωθείς στην ύλη και να πεις..οκ …έχω τώρα υλικό να δουλέψω .

Και αν δεν μπορείς να το κάνεις εσυ, τότε αυτό αναλαμβάνει να το κάνει ο διοργανωτής –παρακινητής του σεμιναρίου.

Ένας διοργανωτής σεμιναρίου –αν δεν είναι έμπορος, ατζέντης ή απλός ενδιάμεσος-

θα πρέπει

Πρώτον: να κοιτάει στην ίδια κατεύθυνση που κοιτάει ο διδάσκων, και

Δεύτερον :να έχει σκοπό να ενσωματώσει /αφομοιώσει/ προωθήσει τις διδαχές του σεμιναρίου όταν ο διδάσκων δάσκαλος αποχωρήσει.

Αν τα δυο αυτά απλούστατα κριτήρια δεν τηρούνται, τότε το σεμινάριο είναι χάσιμο χρόνου, ενίοτε και αποπροσανατολιστικό για τον μαθητή που ψάχνει και ψάχνεται. Ακόμα χειρότερα όταν στην επόμενη στροφή θα δεχτεί κατακούτελα μια νέα δόση σεμιναριακής ύλης από άλλο δάσκαλο.

Ίσως τελικά να είναι πιο δύσκολα τα πράγματα τώρα από παλιά.

Περισσότερες πληροφορίες, βίντεο, περισσότεροι δάσκαλοι, βίντεο, περισσότερες σχολές, βίντεο ,περισσότερο προμόσιον ,βίντεο.

Είναι σπουδαία τα σεμινάρια. Αλλά  μέσα σε αυτό το χάος περισσότερο από ποτέ χρειάζεται commitment. Αφοσίωση. Εστίαση.

Για να βρούμε επιτέλους το καλύτερο κομμάτι. Το περιφημότερο ταίριασμα μέσα στον  σωρό από πολύχρωμα τουβλάκια . Την λύση.

Ή εμάς τους ίδιους.